"Wianki" czyli "Noc Świętojańska"

Noc świętojańska to święto kojarzone dziś z "Wiankami", czyli uroczystym puszczaniem wianków w rzekach. Stały się one lokalną tradycją.
Było to początkowo święto obchodzone w nocy z 23 na 24 czerwca w wigilię świętego Jana Chrzciciela, będące próbą zasymilowania przez chrześcijaństwo pogańskich obrzędów związanych z letnim przesileniem słońca.

Do głównego rytuału adaptowanego obrzędu w zależności od regionu należało (należy): 

• palenie ognia (np. na południu Polski), w Małopolsce, na Śląsku i Pomorzu – tzw. sobótka, na Warmii i Mazurach
  Palinocka lub ognie świętojańskie m.in. w krajach skandynawskich i anglosaskich oraz Wielkopolska i historyczne
  Pomorze Zachodnie,
• skoki przez ognisko (np. Niemcy, Polska, Litwa, Łotwa, Rosja),
• palenie kukły (np. Irlandia, Francja, południowa Polska, Ukraina),
• tańce dziewcząt wokół rozpalonego w nocy ogniska (np. Białoruś, Podlasie),
• obrzęd zarzucania wianków przez głowę na drzewa (np. historyczna Wielkopolska, Pomorze, Warmia i Mazury),
• puszczanie wianków po wodzie (np. Kraków/Wianki, Mazowsze, Rosja),
• kąpanie się (np. Białoruś),
• wieńczenie zielem (np. Polska, Szwecja, Dania, Niemcy, Rosja itd.).

W przypadającą na 23–24 czerwca wigilię św. Jana, przeprowadzano tzw. obrzęd święcenia wody.